Jak to drzewiej z trafianiem do celu bywało

 Przed moim wyjazdem z Polski podróże z mapą były oczywistością. A także przez pierwsze lata w lux mapy były naszymi dżipiesami. Kiedy jedzie się we dwoje to luz.Jedno jedzie, drugie patrzy na mapę  i mówi, za wierzbą skręć w lewo a za gieesem w prawo.

Problem zaczynał się kiedy jechało się samemu. A się jeździło. To sobie wymyśliłam analogowego gpsa. Przykleiłam koło kierownicy kartki, na nich było napisane,z autostrady o nr x zjedź zjazdem nr y.  I na kartce było kilka takich manewrów, potem ją odklejałam a pod nią była następna z instrukcjami. 

Świetnie to działało. 

Kiedy mąż mi kupił pierwszą elektroniczną nawigację prawie się popłakałam, bo dal mi tuż przed wyjazdem a ja nie umiałam z tego korzystać i byłam w ogromnym stresie. Potem dodatkowo się okazało, że jest niezbyt profesjonalny i wpychał mnie na nieistniejące drogi.

Z czasem technologia poszła niesamowicie do przodu, nie wyobrażam sobie swoich podróży bez wsparcia GPS. Jednego tylko nie mogę ścierpieć. Głosu! Mam zawsze wyciszoną panią. Wystarczy mi rzucanie okiem na mapkę, zresztą teraz mój samochód wyświetla mi na szybie to co trzeba.