jest to jak wiadomo blog rakowy
zaczęłam go pisać jak jeszcze nie wierzyłam, że przetrwam i będę żyła, że będę normalna i że jak mnie zakuje w boku to nie pomyślę że to rak
początek choroby nowotworowej to jakby ktoś maczugą herkulesa walnął w łeb
zupełnie nie wiadomo co się dzieje, ale ma się przeczucie, że to ostatnie chwile
człowiek rano się budzi i zanim stawi czoło lekarzom, chemioterapii, radioterapii, życiu, rokowaniom - musi się wyryczeć, dziwi się, że świat ciągle ma swój rytm, zastanawia się, co komu zapisać w testamencie, musi podjąć dramatyczną decyzję - z peruką czy bez!
nagle znajdujesz się w świecie, którego istnienia nie przypuszczałaś
żeby było śmieszniej, jak patrzę wstecz to się dziwię, jak dobrze przeszłam ten potworycznie trudny rok życia
ale też wydarzyło mi się dużo dobra w tym czasie
dostałam wspaniałe wsparcie rodziny i przyjaciół i obcych ludzi
no i trafiłam tutaj
okazuje się, że można potraktować raka śmiechem
że można robić żarty z pogrzebu
pamiętacie zakładanie zakładu pogrzebowego??
teraz jestem w dobrym momencie, choć wiem, że to rak, który zawsze może wrócić, ale dzięki leczeniu już wygrałam blisko 6 lat! dla pacjenta onkologicznego to pół życia:)
ale już nie drżę jak osika przed kontrolnymi badaniami - a to wielka różnica
jest tu wiele dziewczyn z podobnymi przeżyciami
napiszcie proszę coś optymistycznego, ale bez ściemniania
bywa trudno
każdy chory ma prawo do łez i smutku
ale dobrze wiedzieć, że inni tez tak mieli i teraz jest dobrze
i teraz możemy się pośmiać z różnych rzeczy
w tym momencie przypomniało mi się, żę raz pojechałam na radioterapię w sukience, a tam trzeba było się rozebrać do pasa i przejść kawałeczek, a ja nie wyglądałam jak Claudia Szyfer i normalnie nie wiedziałam co zrobić, owinęłam się komicznie zdjętą sukienką i hyc hyc pod ścianą - a technicy nawet nie zauważyli, że coś nie tak
pewnie miewali gorsze widoki;)
