bezradność jest straszna

Skoro zdecydowałam się na powrót, szukałam środka transportu. I nadarzyła sie okazja, ktoś znajomy powiedzmy Tomka akurat wracał sam samochodem do Polski. A ja miałam jakieś ilości rzeczy nie do opisanai, i swoich, i mojej kuzynki, chcieliśmy wykorzystać sytuację, sporo rzeczy kupiliśmy, co w Polsce niedostępne były.
I pan przyjechał, bagażnik zapakował i ruszyliśmy w drogę!
I zaczął się koszmar.
Pan chyba miał ochotę na jakąś przygodę albo co. Dotknął mnie niedwuznacznie raz czy dwa, zakryłam się więc po uszy kurtką pod pozorem, że mi zimno. Zaproponował nocleg, ale gwałtownie odmówiłam. Nie nalegał.
Właściwie jak sie zastanowić, to przecież nic mi nie zrobił? Że dotknął kolana?
A ja do dziś się wstrząsam.
Bo co mogłam zrobić??
Wysiąść na środku obcego kraju z pierdylionem tobołków? I co dalej? Autostop???

Jakoś dojechałiśmy, pomógł mi jeszcze wnieść rzeczy, rodzice poczęstowali go herbatą ( wrrrrr) zainkasował ogromną ilość kasy za benzynę ( ciekawe, że przed wyjazdem nie chciał rozmawiać na temat podziału kosztów podróży) i zniknął, chociaż potworny niesmak pozostał mi na bardzo, bardzo długo.