I minął miesiąc...

 Życie toczy się dalej. 

Postanowiłam przestać płakać. Klarka miała rację. Płacz może zabierać całą energię. Przez ostatni czas czułam się kompletnie bez sił. A tak nie da się żyć. 

Często się mówi, że płacz oczyszcza. Mnie ubezwłasnowolnia. 

Jestem ogólnie dość łatwo wzruszająca się. I na krótko to mi pomaga. Ale płakanie bez opamiętania mi nie pomaga. 

Mało płakałam po śmierci mamy, bo byłam w ciąży i odruchowo chroniłam dziecko przed moim bólem. 

Kiedy zachorowałam bardzo się bałam, że jeśli zacznę płakać i rozpaczać to się rozpadnę. I już nie pozbieram. Czasem łzy mi poleciały ale od razu je hamowałam. 

Przy śmierci taty pomyślałam, że teraz mogę sobie na ten żal płaczący pozwolić. Ale jednak nie. Zaczęłam czuć się tak źle, że albo lekarz i leki albo jeszcze uda mi się zapanować nad sobą. 

To próbuję. 

A żeby rozluźnić atmosferę

Poszliśmy z mężem do miasta

 I zaczęłam mu opowiadać jak się czuje i w ogóle. Łzy lały się jak nieprzytomne 

A na przeciwko siedziała para tak plus minus w naszym wieku

Gapili się na mnie lejącą te łzy i widać było zmartwienie w ich oczach i to mnie tak bawiło że chciałam podejść i powiedzieć, ależ to nie jest tak, jak myślicie, on mnie nie rzuca dla młodszej 

Kurtyna