Droga drodze nierówna

 Jadąc do Warszawy 29 czerwca byłam w doskonałym nastroju. Wiedziałam, że czeka mnie dużo obowiązków, w tym organizacja jakiejś pomocy dla taty i jego girfriend ale nie przytłaczało mnie to. Pobiłam swój rekord, podróż bez nocowania, 12 40, no czad! Tata był pod wrażeniem. 

Wracając do lux jestem wyczerpana, zmęczona i smutna. Nie zrozpaczona. Ale łzy mi się leją, cóż poradzić. 

Musiałam zanocować i po 10 godzinach za kółkiem łatwej jazdy chwiałam się na nogach. 

Dzisiaj koło 13 już będę w domu. 

Życie toczy się dalej...