Czekam, czyli o odwadze.

 Listy zostały doręczone, tak myślę przynajmniej. Odpowiednie władze kościelne mają mój nr telefonu i adres email. Teraz czekam, czy ktoś zareaguje w jakikolwiek sposób?

Kiedy pierwszy raz się dowiedziałam jaki skurczysyn ma tutaj przyjachać myślałam, że wybuchnę i miałam wizje prawie mordercze. Po ochłonięciu zaczęłam myśleć, co zrobić, żeby moje działanie było choć trochę skuteczne i przede wszystkim, mądre a nie pieniacze. Dzięki koleżance wyszło naprawdę godnie. A dzięki mądremu księdzu wiem, że więcej nie mogę .

Przez cały czas słyszę o tym, że jestem odważna. Nawet obecny proboszcz kilka razy podkreślił, że to akt odwagi z mojej strony przeciwstawić się decyzjom polskiego proboszcza i szukać sprawiedliwości u jego przełożonego.  I szczerze mówiąc musiałam się na to odważyć. Choć nic mi nie grozi z żadnej strony. Nikt mnie nie może pobić, zabronić sakramentów, ekskomunikować. Ale wyjście ze strefy komofortu też kosztuje. 

Ale wiecie co, najtrudniejszy jest pierwszy krok. Teraz niczego się nie boję, poza tym, że nie dostanę żadnej odpowiedzi z kurii. Ten strach to strach przed rozczarowaniem, choć czy naprawdę? Nie w takich sprawach hierarhia kościelna milczy. Ale bardzo bym chciała spojrzeć w oczy Ważnemu Biskupowi i usłyszeć, co on na to, że w jego diecezji bezkarnie może sobie brylować obrońca pedofilów.

Nie jestem odważna. Ludziom zwykle się nie chce,  jest wszystko jedno a mnie wyjątkowo tym razem nie.

Przyjmuję zakłady, co się wydarzy?

3 listy.

3 ważniaków

Jak myślicie?

Ile odpowiedzi?