Przy okazji..

Przy okazji października i wizyty u onkologa nachodzą mnie różne takie refleksje

Należę do tej większości, która była przerażona chorobą i nie było mi wszystko jedno, czy będę żyła
Guz był nie taki mały i obciążony HERem

Jak teraz sobie myślę, co w chorobie było dla mnie najgorsze, to nie chemia, nie utrata włosów, nie operacja, nie okaleczenie związane z wycięciem węzłów chłonnych

Najgorszy był lęk pomieszany z ogromnym żalem, że to JUŻ
Że oto mając 45 lat wszystko może się zaraz skończyć
Że następnych wakacji może już nie być
Wtedy wiedziałam już, że każdy miesiąc życia u pacjenta onkologicznego ma ogromną wagę
Jest bezcenny

Potrafiłam się pocieszać, że jak będę miałą przerzuty do kości jak Magda Prokopowicz to ona żyła z nimi całe 8 lat!! To może ja choć ze 2 pociągnę;)))

Tymczasem nadeszet piontunio i weekend i myślę, że będziemy z mężem, który dopiero wczoraj wrócił, dużo odpoczywać i rozmawiać:))