optymizm?

Czy coś takiego istnieje?

O mojej mamie jej koleżanki zawsze mówiły, ze jest optymistką. A ja wybałuszałam oczy słysząc to. To taka optymistka, która gdy miałam chore dziecko nie spała w nocy martwiąc się, że dziecko zwymiotuje i się rzygami zachłyśnie, więc dzwoniła o świcie sprawdzając, czy nie jedziemy do zakładu pogrzebowego.
Sny miała tylko prorocze i tylko nieszczęścia się jej śniły.
Jak działo się coś radosnego to nie pozwalała się cieszyć, żeby zaraz potem nie płakać z jakiegoś powodu, bo każde dobro miało zostać ukarane.

Czasem myślę, że niedaleko pada "optymistka" od  "matki optymistki"

potrafię się tak nakręcić katarem dziecka, że w ciągu chwili diagnozuje raka

a na zewnątrz nie widać
ale ciężko pracuję nad panowaniem nad tym nakręcaniem się

i życze wam też kochani umiejętności "odkręcania się" zatem,