panie przedszkolanki

W niedzielę spotkaliśmy w kościel panią, która była Antka pierwsza przedszkolanką.
Muszę powiedzieć, że jego początki edukacji były traumatyczne.
Miał 3 lata, akurat się przeprowadziliśmy do Belgii i miał pójść do przedszkola, brytyjskiego.
Na 2, 5 godziny dziennie.
Pierwszy dzień zaczął się ok, został, ale jak wróciłam zastałam spazmatycznie szlochające ciało mojego aniołka. Podobno cały dzień stał i płakał w głos. Gdzieś w głębi serca czułam, że jak już się oswoi z faktem, że nie rozumie co się do niego mówi to się odnajdzie , bo przedszkole naprawdę wspaniałe.
Ustaliłyśmy z panią, że na razie będzie przychodził na godzinę dziennie, bo inaczej to już byłaby tortura.
I tak przez kilka dni płakał godzinę, ale pod koniec tygodnia widać było że z coraz większym zaciekawieniem łypie na boki oczami. I tak po tygodniu, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pokochał przedszkole.
Do tego stopnia, że raz mi zginął w domu rano. Szukałam w panice, biegałam po ulicy, a się okazało, że siedzi w samochodzie i czeka aż pojedziemy do przedszkola. Tylko że jeździliśmy na 13 :) iPróbowałam wytłumaczyć to dziecku, mówiąc, że dopiero po zupce pojedziemy. To następnego dnia zażądał zupy od razu po śniadaniu:PPP
Boże jaka to była ulga!!

I tak kocha szkołę cały czas, bardzo!