Rok

Jutro minie dokładnie rok, jak dostałam ostatnią chemię.
Źaden to powód do świętowania, ale kilka myśli się ciśnie.

Co ten rok mi dał?
A co odebrał?

Odebrał perukę, i to bardzo fajne uczucie jest. Chociaż włosy mam króciutkie i bardzo, bardzo tego nie lubię. Codziennie patrzę w lustro i widzę obcą osobę, do której muszę się przyzwyczajać.

Ostatnio byłam na nartach, na których spędzałam cale dnie, w piątek poszłam na basen i przepłynęłam 800m w pół godziny, i to wszystko znaczy, że wróciłam właściwie do formy SPRZED.
Niestety oznacza to, ze już nie mogę mdlejącym głosem usprawiedliwiać swojego lenistwa domowego:PP

Zatem udało się powrócić do normalności....
Prawie....

Rak i lęk są ze sobą związani jak sól i pieprz, jak lewa i prawa ręka, jak matka i dziecko.
Codzienność rakowca to codziennie mierzenie się z tym strachem, że ta nieuchronność ciągu dalszego nastąpi. Która to siostra w chorobie napisała kiedyś, że każde ukłucie bólu to mentalny przerzut?
Ten strach i lęk zdaje się będą mi zawsze towarzyszyć.
I to pytanie, ile to ZAWSZE będzie trwało.

I uprzedzam, skasuję każdy koment, mówiący że zawsze będzie zawsze, sto lat, że będę się bawić z prawnukami i inne takie pierdoły.
Bardzo Was lubię i nie psujcie tego!!! ♥♥♥

ps dla ZOFI, w B ulice pozamykane dla żab:)))
ps 2 dla KSENY -  to znaczy że wiosna już jest tylko trzeba inne okulary założyć:))