Cieszyłam się

kiedy syn wyprowadzał się do Londynu na studia.

Z tego co widzę moje uczucia nie są powszechne.
Gdy Syn wyjeżdżał na studia nie odczuwałam smutku. Nie czułam się opuszczona ani porzucona. Nie brakowało mi prania ogromnych bluz i kajakowatych skarpetek. Gotowania dla jednej osoby więcej.
Cieszyłam się widząc radość dorosłego człowieka  z możliwości jakie sie przed nim pojawiły. Rozumiałam doskonale jego potrzebę samostanowienia o sobie, nieopowiadania się nikomu, do której śpi, czy założył czapeczkę, dokąd idzie i o której wróci.  Nigdy nie doświadczyłam tego luskusu bycia tylko ze sobą.
Myślę że to bardzo ważne móc pobyć samemu ze sobą, chociaż przez kawałek życia. Nie dzwigając przy tym ciężaru w postaci smutnych, opuszczonych rodziców. Którzy żyjąc tylko życiem dziecka nie mogą pogodzić się z ich "utratą".

Kocham swoje dzieci nad życie.