Są rzeczy na tym świecie

na które w ogóle nie mamy wpływu.
Każdy ma jakąś historię, każda rodzina ma swojego własnego trupa w szafie.
Czasem jest trudno dzwigać ciężar życia, problemy, jakie nas spotykają przygniatają nas do ziemi. Ale i tak najcześciej nie chcemy dzwigać problemów innych osób. Bo wydają nam się za duże, za trudne, nie do uniesienia.

Poznałam nową koleżankę niedawno. Ma super męza, dwójke małych zdrowych dziewczynek. Rzuca się w oczy jej samodzielność. Opowiedziała mi swoją historię. Jak była nastolatką jej mama zachorowała na raka mózgu. Po operacji wszystko było ok, niestety, po kolejnej ciąży rak wrócił i zabił. A pół roku wcześniej zmarł tato. Mieli po ok 40 lat, moja koleżanka miała 20, jej rodzeństwo 16 i 2 lata. Stoczyła jakąś szalenie trudną batalię w sądzie o przyznanie opieki ( jakby miała mało problemów, nie?) ale się udało.
Teraz sama ma koło 40 lat, poczucie dobrze spełnionego obowiązku, jako że brat już samodzielny, siostra na studiach, i obsesję na temat zdrowia, bada się jak wariatka.
Nie zazdroszczę jej przeżyć.

Żeby nie było smutno anegdotka o moim synu. Jakiś czas temu mąż miał urodziny. Spiewamy mu sto lat, on dziekuje i mówi, że to jeszcze wiecej niż połowa do tej  setki. Ja na to, że jeszcze długo musi się męczyć. Na co nasz mały - nie martw się tato, im jest się starszym, tym czas szybciej płynie :P

Niech wam wolno ten łykend płynie, młodzi duchem moi czytelnicy :)))