Dziś jadę

do Londynu. Fakt, daleko nie mam, ale....

A było to tak.
Syn pierworodny dwa lata temu zdał maturę i po pewnych perypetiach dostał się na prestiżową uczelnię londyńską. Wyjeżdżał ostatniego dnia września, uśmiechnięty od ucha do ucha, szcześliwy, że zaczyna swoje samodzielne prawie życie, z wielkim oczekiwaniami, marzeniami, jak każdy w jego sytuacji. Mnie serce rosło jak na niego patrzyłam, czułam, że sobie poradzi, że nie zginie w oparach alkoholu ani innych gorszych. Najbardziej przeżywał młodszy brat, stał w piżamce i płakał, po odjezdzie poszedł do łożka Piotrka, rzucił się na nie i szlochał. Trudno było nie płakać razem z nim.
Ale szybko sie ogarnęlismy.

Kilka dni pózniej poszłam do lekarki z czymś co w cycku zauważyłam, dalszy ciąg znany.
Nie udało mi się syna w ciągu pierwszego roku w Lądku nawiedzić.

Jadę dzisiaj.
Cieszę się jak dziecko.