wczoraj w niedzielę

w kościołach jako drugie czytanie czytano fragment listu św. Pawła do Koryntian o miłości. Jest piękny, choć trochę spowszedniał, bo chyba na 90% ślubów jest czytany. Ale jak się go przeczyta na świeżo, jest niesamowity. Prawdziwa miłość nie zazdrości, nie dochodzi swego, nie szuka poklasku, cierpliwa jest, itd,itd. Ideał absolutnie nie do osiągnięcia.
Gorzej.
Bo można pomyśleć, że taka miłość występuje w przyrodzie pod postacią miłości do dziecka. Ale i to nieprawda. Jesteśmy interesowni w tej miłości, bywamy bardzo zazdrośni, i oczekujemy za wiele.

Mam znajomą. Bardzo ambitna i przebojowa osóbka, z ogromnym sukcesem biznesowaym. Ma córke i syna. Córka szalenie uzdolniona muzycznie, rodzice zatem włożyli mnóstwo czasu i pieniędzy w jej rozwój. Obdarzona pięknym głosem miała w przyszłości śpiewać w La Scali co najmniej.
Tylko, że ona tak nie chciała. Poszła na studia muzyczne ale na dyrygenturę.
Matka.... zerwała z nią stosunki.
Z 19stoletnią dziewczynką.
Bo uznała, że ta ją zawiodła.

To się nie mieści w moim pojmowaniu miłości.