Belgijski sąsiad

nam umarł. Starszy, miły pan, w wieku 81 lat. Mieszkam właściwie w takiej sporej flamandzkiej wsi. Jak ktoś umiera, wrzuca się do skrzynek pocztowych kartki z informacją o śmierci i dacie pogrzebu. Oczywiście poszłam. Pierwszy raz odkąd mieszkam za granicą byłam na pogrzebie, nie bardzo wiedziałam, czego się spodziewać.
Przy wejściu do kościoła stali eleganccy panowie, zbierali kartki z kondolencjami, a zaraz obok nich była trumna obok której stała  rodzina i przyjmowała wyrazy współczucia.  Każdy wodą święconą robił znak krzyża nad trumna. Potem była msza, wręczano karteczki ze zdjęciem Pana i modliwtwą, no a na cmentarz to już jechali tylko najbliżsi, nawet nie wiem, dokąd.

Jak wspomniałam, nie wiedziałam jak się trzeba zachować. Kupiłam kartkę, ale myślałam, że ją sobie w kościele napiszę, więc z głupim uśmiechem przeszłam obok eleganckich panów. Ale nie ma obawy, nie zapomną, że byłam na tym pogrzebie. Nie spodziewałam się tego widoku smutnej rodziny przyjmującej kondolencje i jak zobaczyłam Panią Żonę, strasznie smutną,  szlochając rzuciłam się w jej ramiona, aż się kobieta po chwili zapytała, czy wszystko ze mną ok. Nie mogłam się uspokoić normalnie, na szczęście podeszła moja hiszpańska koleżanka i się opanowałam.. Ale miałam poczucie, że zachowuję się jak kretynka. I tak dobrze, że nie kupiłam zgodnie z polskim zwyczajem kwiatów, bo NIKT ich nie miał, jakbym do szlochania dorzuciła wiązankę, to, z całym szacunkiem dla różnicy powagi sytuacji, czułabym się ja Brigitte Jones w stroju królika na wiadomym przyjęciu.

A opowiem wam jeszcze jeden horror, z innej parafii.
Była u mne Grażynka moja kochana. Rozmawiamy, żartujemy, i w pewnym momencie pada jakieś błyskotliwe i śmieszne zdanie a Grażynka komentuje - świetny tytuł na bloga!!

Byłam bliska zawału!!!!
Ona nic nie wie!
Znaczy zasiała we mnie ziarno niepokoju, ale NIEMOŻLIWE żeby wiedziała!!
Prawda??