topimy raka

w szampanie

Tak była zatytułowana impra, którą zrobiłam dla koleżanek między diagnozą a operacją.
Nie powiem, żebym była w szampańskim nastroju, właściwie nie wiem, jak dałam radę, jak teraz patrzę na siebie z boku, to ja bym normalnie nie dała rady :P
Ale to był inny moment, inna ja.

Niesamowite jest dla mnie, że tak można się zmienić na przestrzeni kilku miesięcy. Ile w głowie się otwiera, a ile zamyka. Rzeczy zmieniają kolor a życie smak.
Najbardziej nie lubię strachu, który czasem wyłazi zza zakrętu. Truje, a nic nie zmienia.

Zatem uczę się odwagi :))

Kurde, jakiś napuszony ten post.
W każdym razie piszę go tylko po to, żeby już wkrótce napisać o torebuniach miłych moich :))))

A w ogóle to dziecko mi się zepsuło, goronczkie ma, ma to tę miłą stronę, że nie wstaje dzisiaj rano, wy to czytacie, a ja, mam nadzieję, śpię sobie słodko.
Albo i nie. Bo latam z termometrem, syropem, czopkami, okładami.

Czego i wam nie życzę!