do kafki, o mojej Mamie

Każdy ma swoje przywary, ja uważam, że warto się z nich śmiać.

Moja Mama odeszła, jak byłam w ciąży z Antkiem.

Miała pewną cechę, którą zresztą w pewnej części odziedziczyłam. Otóż bała się zadawać pytania, jeśli zachodziła obawa, że odpowiedz na nie może byc trudna albo wręcz tragicznie zła.
przykład pierwszy.
Ciemna noc, wszyscy śpią, blok, dawno temu. Dzwonek do drzwi. Mama wstaje ( bo tata pewnie nawet nie usłyszał ) idzie, i nawet nie pytając KTO TO otwiera, i mdleje oczywiście ze strachu.
Za drzwiami stał jej brat, Bogu dzięki, a nie seryjny morderca. Jechał z przepustki z wojska. Kto zna te czasy, wie.

przykład drugi.
Siostra mojej mamy była w ciąży. Dzwoni telefon, mama odbiera, słucha, blednie. Odkłada słuchawkę. Pytam, co się stało? Jasia dziś urodziła. Pytam , i co , jak dziecko? Nie no, nie pytałam, wiadomo, że nie żyje, odpowiada Mama.
Taaa, wcześniak, fakt, ale pewnie Monika czyta teraz te słowa i się zalewa łzami , mam nadzieję że ze śmiechu. Sama już ma 2 dzieci to uśmiercone przez mamę niemowlę.

Ja się np do dziś nie dopytałam o ostateczny wynik badania histopatologicznego po operacji.
Moje siostry w chorobie na pewno myślą żem postradała zmysły podczas operacji.
Już nawet to, co wiem, nie nastraja zbyt wesoło.
A ja lubię być wesoła raczej :))