24 godziny

Czasem przez 24 godziny wydarzają się takie rzeczy, że emocjami można by pół roku obdzielić
Mnie się przypomniała pewna doba sprzed kilku lat, z lata.
Zaczęło się trzęsieniem ziemi, a potem napięcie rosło.
Otóż moj tato, chcąc pomóc mi zakładać karnisze w nowym domu, wlazł był na drabinę a następnie zleciał z niej i to tak, że od razu zapakowaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy na ostry dyżur.
Stwierdzono złamanie ręki, zagipsowano. W szpitalu poznałam Panią, czyli Przyjaciółkę mojego taty, która pojechała z nami do domu, wyrzuciła mnie na spotkanie z koleżanką, zajęła się tatą, posprzątała kuchnię wzdłuż i wszerz, nasmażyła naleśników i pojechała do domu. W nocy obudził mnie hałas, tato zataczając się po środkach przeciwbólowych szedł do kuchni. Trochę się zestresowałam. A za kilka minut widzę wjeżdżająca na naszą posesję karetkę. Trochę mnie zaskoczyło, że tato nic mi nie mówiąc wezwał pomoc. A tu się okazało, że karetkę wezwał sąsiad do mojej przyjaciółki, . Pytam, co się stało, J mówi nic, ale jego body language twierdzi coś wręcz jak-naj-bardziej przeciwnego. Iwonka  straciła przytomność, do dziś nie bardzo wiadomo, dlaczego. W każdym razie wzięto ją do szpitala. To znaczy zapakowali ją do karteki, a kierowca, który w całym tym zamieszaniu siedział na podwórku i ze zblazowaną miną jarał szlugi, postanowił zrobić sobie odcinek specjalny rajdu Dakar, i zamiast wykręcić na podjeżdzie z kostki, wjechal na jeszcze niczym nieporośnięte pole przed domem.
Taaa
Skończyło się to tak, że w kusej koszuli ( noc upalną była) pchałam osobiście w towarzystwie męża nieprzytomnej zakopaną w piasku  karetkę, w której leżała Iwona eM

Jak się rano obudziłam, to nie byłam pewna, czy to wszystko działo się naprawdę, czy to był tylko sen...